Moulin Blues #36 Festival - dag 2 Ospel (NL) (06-05-2023) report & photo credits: Freddie info club: Moulin Blues © Rootsville 2023

Dag 2 van 'Moulin Blues' en de vrees omdat straks de fotografen zonder dronkemans discussie geen fatsoenlijke kiekjes meer kunnen nemen neem toe of je moet hier met meerdere zijn per medium om zo te kunnen afwisselen aan de podia. Een concert aanvinken om volledig te beluisteren is dan ook meteen hopeloos. Voor de ludieke noot moeteen we jaarlijks wel bij het 'Gevarenwinkel Festival' zijn. De vraag is of er een haantje tusses zit of het allemaal 'Kiekes' zijn LOL.

Al '1' kieke werd al vlug gepluimd, allee gepluimd zijn 'kop' bracht eventjes 70 euro op welke dan maar verdween in de pot van het goede doel op Gevarenwinkel welk dit jaar de beurt is aan 'Hachiko'. Back to the blues...

Als openers op dag 2 staan de Nederlandse band 'Chicago Capitols' gepland en die hebben voor het hoofdpodium dan maar meteen een grote fanclub bijeen getrommeld. Zij zijn een band die is verder gevloeid uit The Vibrotones, Hoodoo Monks, Stepping Stone, Mississippi Delta Brothers en het Ray Stepien trio.

Zij brengen rauwe en onversneden blues en veranderen daardoor 'Spoonfull' in een aangename shuffle. We krijgen zo ook 'Who Do You Love' van Bo Diddley en een paar nummers van 'Slim Harpo' en met diens 'Hip Shake' zit hun uitstekende prestatie op 'Moulin Blues' er hier op 'High Noon' al op.

De weg naar het 'Moulin Blues Café' ligt er dan nog relatief vrij rustig bij, al kon ik me gisteren toch behoorlijk ergeren en draaide het mooie akoestische optreden van 'Guy Davis' volledig in de soep waar tegen het einde het lawaai de muziek kwam te overstijgen.

'Jenny Don't & The Spurs' is iets totaal anders. Deze Western country formatie zijn al een tijdje aan het touren in Europa en steken in hun honky tonk soms zelfs een stukje garage country, wat dat ook mag zijn. De Spurs werden op een koude winteravond opgericht door Jenny en Kelly. Jenny stond al een tijdje aan het hoofd van haar eigen band, DON'T, en speelde hier en daar af en toe een solo-akoestische set. Kelly, die sinds de jaren 80 in een hele reeks Portland-punkbands zat en die de afgelopen jaren een afmattend toerschema had balanceren met drummen met een garagerocktrio. Vandaar soms het stevigere ritme.

Het album 'Lovesick Crawl' dateert van vorig jaar maar brengen evengoed nummers uit hun vorige albums zoals 'Goodbye Lonely One'. Uit het nieuwe album krijgen we uiteraard de titeltrack 'Lovesick Crawl'. Voor diegene die het niet hebben kunnen horen het lijkt soms ook wel op Lilly Allen en haar 'Not Fair.

'Not Fair' is ook het gegeven dat we niet kunnen genieten van deze ontspannende country want anders is er geen doorkomen meer aan voor het aantreden van het beloftevolle Canadese talent 'Spencer McKenzie'. Toen hij in 2016 zijn album 'Infected by The Blues' op ons los liet was ik danig onder de indruk.

In 2016 lagen voor deze toen 16-jarige youngster nog alle pistes open. Nu drie albums later met in 2022 het album 'Preacht To My Soul' is het bijzonder stevige bluesrock wat we van hem te horen krijgen. Uit dit album krijgen we werk als 'Baptized By Cold Water', 'No Good', alsook de titeltrack en ook 'Don't Wanna Be Your Dog'. Hier op 'Moulin Blues' kregen we zo een inkijk in McKenzies ziel en muziek. Afsluiter hier in zijn aantreden is 'Next Door Neighbour Blues' en dit komt dan weer uit zijn 'Cold November' van 2018.

Vandaag staan in het 'Moulin Blues Café' drie maal optredens gepland waarbij het telkens een dubbel aantreden is van de bands. Alleen 'Cat Lee Kings' & His Cocks' sluiten rond 11PM daar het gebeuren af.

Zo blijven we rustig op ons plaatsje staan voor de volgende band hier op het hoofdpodium en dat zijn 'The Bluesanovas'. Dit 5-koppige Quintet komen uit Duitsland en scoorden al bijzonder hoog bij 'Keeping The Blues Alive' in Vlierden' maar waren oook reeds te zien in onze oudste Belgische blues club 'Banana Peel'. Hier is onder meer 'Baby, I'm Gone' uit hun debuutalbum van 2018 te horen.

De band bestaat uit Nico Dreier (Keys), Melvin Schulz/Menningman (zang), Filipe Henrique (gitaar), Moritz O’Swald (contrabas) en Philippe Dreier (drums). Ze brengen swingende maar ook soms 'ol'school blues met nummers als ‘Rolling Thunder’ en het swingende ‘Back On My Feet’ en zo hebben ze ook hier op 'Moulin Blues' vandaag hun referenties afgegeven met 'Skinny Honey' uit hun 'The Moonshine Record' en 'Make Up Your Mind'.

Gisteren konden we 'The Özdemirs' van Erkan al zien en horen als begeleidings band van Johnny Rawls en zo krijgen zij vandaag het kleine podium toebedeeld voor 2 mini concertjes. Naast Erkan staan uiteraard zijn twee zonen Kenan en Levant Özdemir op het podum en vergezeld van een Simon Oslender op Hammond stellen ze hier hun debuutalbum voor.

Openen doen ze instrumentaal met 'Day Tripper' van 'The Beatles'. Uit hun album krijgen vervolgens ook 'Tired Of My Tears' en 'That's How It Is' en met een ervaring opgedaan bij Memo Gonzalez staan vader en zonen er wel. Op het nummer 'Heap See' krijgen ze op het labum help van Trudy Lynn maar hier in Ospel doen ze het helemaal alleen en goed.

In 2017 ontketende ze met haar debuutalbum 'Wildfire' een enorme storm in bluesland. We hebben het hier over de Britse 'Elles Bailey'. Het succes deemsterde vervolgens wat weg maar geen nood, ze staat er nog steeds en dat zal ze hier vandaag op het hoofpodium eens gaan bewijzen.

Begeleid door uitstekende muzikanten brengt ze hier uiteraard ook werk van haar 'Shining in The Half Light' van vorig jaar met nummers als 'Different Kind Of Love' en 'Ride Out in The Storm'. Haar vocale kwaliteiten staan nog steeds buiten kijf en dat wordt hier ook op 'Moulin Blues' gewaardeerd. Opener is evenwel 'The Game' uit dat album. Krijgen we ook nog 'Perfect Storm' uit haar debuutalbum 'Wildfire' en 'Help Somebody' uit het album 'Road I Call Home'

Logish dan dat ze bij het brengen van 'Long As I Can See The Light' van 'CCR' onmiddellijk de ganse tent meekrijgt die zo massaal het lichtje doen branden via hun smartphone. 'Sunshine City' is het oorgelpunt van dit optreden. Het één brengt het andere mee en zo kan 'MC Stephan' niets anders doen dan deze 'Elles Bailey' terug te vragen voor een bisnummers waarop dan de band hun deel van de roem komen te ontvangen.

Het is nu wachten op 'Bob Corritore & Friends'. We zijn hier het allemaal er met een meerderheid van stemmen over eens. Moest het dronken lawaai een beetje worden getemperd was 'Moulin Blues' ieder jaar weer een top festival, helaas wordt er weinig aan gedaan. We komen tenslotte toch voor de blues nietwaar?

Voor het aantreden van 'Bob Corritore' was er alweer geen doorkomen meer aan en was het alle hens aan dek om ze nog op de gevoelig plaat kunnen vast te leggen. Gelukkig zijn we reeds in het digitale tijdperk en komt het niet aan op een foto meer of minder.

Bob's vrienden dat zijn 'Jimi 'Primetime' Smith', 'Johnny Burgin', 'Tail Dragger' en de ritme sectie die bestaat uit niemand minder dan Brian Fahey van The Paladins en bassist David 'Yahni' Riley', niemand minder dan de zoon van Dave Riley. Gisteren stonden ze nog in de mooie 'Hnita Hoeve' in België waar ze een 'Live' opname kwamen te registreren.

Opener is 'Walkin' eentje dat je ook kan terugvinden op het album 'The World in A Jug'. Volgen ook nog nummers als 'Honey Bee' en Cold Chills' en zo was Opsel een beetje het centrale middelpunt van Chicago vanavond, zeker met het funky 'Voodoo Woman'. 'Johnny Burgin' die schraapte dan de keel op 'When The Bluesman Comes To Town' en 'I Got To Find Me A Woman', beiden uit zijn 'Live' album.

Tijd om de ouderdomsdeken van de band voor te stellen en zo werd 'Tail Dragger' met enige hulp op het podium naar zijn plaats gebracht. 'Tail Dragger' begon zijn leven bijna 83 jaar geleden in Arkansas. Met als toepasselijke titel 'Long Time Friends in The Blues' bracht samen met Bob Corritore een album uit in bij 'Delta Groove Records' in 2012.

Tail Dragger trad in de jaren zeventig en tachtig regelmatig op in blues clubs in Chicago en bracht een aantal commercieel maar helaas niet-succesvolle singles uit. Afgezien van zijn periode in de gevangenis, duurde het tot 1996 voordat zijn debuutalbum, Crawlin' Kingsnake, verscheen. 'Tail Dragger' behoort tot de nog levende legenden in de Blues scène.

De man blijft gezegend met een goede dosis humor. Van de ritme sectie kon ik vanop mijn plaats helaas geen foto's maken en zin in een zoveelste 'Batlle against Primus' had ik niet en zo stond mijn besluit dan vast. That's it, I Quit! Nog even een glimp opvangen van Greg Izor om zo richting België terug te keren. Stonden nog op de affiche de 'Blood Brothers', 'Sugar Ray & The Bluetones', 'Cat Lee King & His Cocks' en de 'Delta Generators'.

Buiten de 'Kiekes' uit Gevarenwinkel waren er uit België ook delegaties van...

alle ogen naar rechts...

maar ook zonder uniform waren er ook nog...